Niestety się zgadzam, daję siódemkę tylko ze względu na Komedę (muzyka jak zwykle wspaniała), Polańskiego (epizod z tańcem i wygląd 15-latka) i Cybulskiego (ma jednak jakiś urok w sobie). Mimo tych nazwisk film do mnie nie trafił, nie urzekł mnie tak jak inne dzieła z tej epoki, np. właśnie "Ostatni dzień lata", "Niewinni czarodzieje" czy "Pociąg". Nie potrafię jasno powiedzieć, na czym rzecz polega, po prostu nie czuję w tym filmie klimatu. To co rzuca mi się w oczy to niestety głównie banał, egzaltacja i tani liryzm, a zmanierowany, irytujący polsko-angielsko-francuski Margueritte jest dla mnie po prostu nie do wytrzymania. Powtarzam ciągle "niestety" bo spodziewałam się po tym filmie czegoś więcej.

"To co rzuca mi się w oczy to niestety głównie banał, egzaltacja i tani liryzm, a zmanierowany, irytujący polsko-angielsko-francuski Margueritte jest dla mnie po prostu nie do wytrzymania" Miałem podobne odczucie. Gdzie tam temu filmowi np. do "Człowieka na torze" czy "Rękopis znaleziony w Saragossie" . Tłumy po prostu przyciąga magia Cybulskiego (choć jak dla mnie on gra na jedno kopyto) i piękna Tyszkiewicz (ale tylko z wyglądu).
Ten film to dla jakieś panienki egzaltowanej której nogi robią się miękkie gdy widzą Cybulskiego.
Żadne wielkie kino, ot taka mydlana opera na dużym ekranie, z może 3'ma dobrymi dialogami - refleksjami.

Tyszkiewicz?:)
Nie jest to wielkie kino, ale mnie urzekł. Myślę, że to zależy od osoby. Z kolei mnie irytowała Krystyna Stypułkowska w niewinnych Czarodziejach i całkowicie odebrała mi jakiekolwiek zainteresowanie filmem. Ot, kwestia gustu. A co do Margueritte to ja dubbingowała francuzka wiec nie wiem czy można tu mówić o zmanierowaniu...

Głosu Margueritte użyczyła Amerykanka (żona Z. Kałużyńskiego, Eleonora). Ot, taka ciekawostka ;)

W takim razie dostałam złą informację:)

polska szkoła filmowa dodatkowo znana była z tego, że filmy kończyły się unhappy-endem

Dokładnie, ale myślę że to fakt realizmu polskich reżyserów wychowanych na trudnej wojennej oraz powojennej rzeczywistości.

Również uwielbiam nasze stare kino szczególnie z okresu nowej fali i polskiej szkoły filmowej. Film też raczej do mnie nie przemówił, brakowało tej kombinacji realizmu, poetyckości, melancholii oraz egzaltacji. Wszystko dość przewidywalne a głoś (podkłady) Margaritte był niesamowicie irytujący. Cybulski też nie miał przysłowiowo dobrego dnia. Film jest nadal dobry, nie można się szczególnie przyczepić że coś w tym filmie jest naprawdę słabego. Jednak na tle masy rewelacyjnych filmów z tego okresu wypada jednak dużo słabiej. A tak w mojej opinii to "Ostatni dzień lata" jest absolutnie najlepszym filmem tamtej epoki i jednym z najlepszych filmów jakie w życiu oglądałem.

jutro nowy odcinek klanu tam wszystko proste jasne naturalne i debilne, idz i tam wypisuj bzdety

Niespodziewany zwrot akcji nie jest konieczny by móc uznać film za doby. Oczywistość nieuchronności zdarzeń według mnie dała możliwość głębszego utożsamienia się z tragizmem głównego bohatera, co osobiście cenię.
Natomiast muszę się zgodzę z przedstawioną tutaj opinią odnośnie głosu głównej bohaterki, w dodatku podkładanego. Słuchanie tego było dramatem prawie porównywalnym z dramatem zawartym w fabule. Czułem się jakbym oglądał Psy 2, gdzie dziewczyna Franza w podobny sposób oszpecała film.

Zgadzam się. Po obejrzeniu filmu "Pociąg" z Cybulskim postanowiłam zobaczyć i ten. Trochę przypomina "Śniadanie u Tiffany'ego", tylko że tam wszystko jednak kończy się szczęśliwie. Tutaj trochę to naciągane. Margueritte powala na kolana wdziękiem, urodą i głosem (choć ten w tym wypadku jest podkładany), ale chyba nic poza. Jej kaprys, że będzie zawsze taka nieuchwytna i niczyja jest tutaj poniekąd irytujący. Historyjka lekka, choć na swój sposób dramatyczna, ale brakuje mi jakiejś głębi. Może gdyby ukazać więcej obrazów z spędzanego wspólnie czasu i wolno rodzącego się uczucia, to historia bardziej by do mnie przemówiła? Nie wiem...

dinozaury tez juz dawno wyginely , romantycy tez zamieraja...