Etiuda obrazuje psychikę dziecka wrzuconego w sam środek rodzinnego dramatu. Kiedy pewne małżeństwo rozpada się, ona i on zajęci są rozwodem. Całkowicie pochłonięci sobą, nie zwracają uwagi na małego synka, który nie rozumie tego, co się dzieje. Zostawione u babci dziecko cierpi i uważa, że wszystko to jest jego wina.